طرح جابر مرغ های خانگی و صنعتی

دانلود طرح جابربن حیان با موضوغع مرغ های خانگی و صنعتی از وبسایت پی دی اف داک قابل خرید و دانلود  می باشد

نکته طلایی در رابطه با طرح جابر با موضوع مرغ های خانگی و صنعتی ویرایش مجدد با دفتر کارنما :

در پروژه حاضر دفتر کارنما به صورت نمونه در قالب ورد و قابل ویرایش نیز وجود دارد که در این دفتر کارنما بخش هایی جهت نگارش موارد زیر تعبیه شده است :

• مقدمه
• موضوع پروژه حیان در رابطه با مرغ های خانگی و صنعتی
• زمان صرف شده برای انجام پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• مشکلات پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• راه حل ها پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• مطالعه آماری ( آمار ) پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• نوع پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• تحقیق پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• طرح مسئله پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• ارائه فرضیه پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• ثبت نتایج پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• نتیجه گیری پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• وسایل مورد نیاز پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• نتیجه گیری پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• سپاسگزاری پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• مدیریت زمان پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• جمع آوری اطلاعات پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• فرضیه سازی پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• تعیین متغیرها پروژه مرغ های خانگی و صنعتی
• ثبت و سازماندهی نتایج پروژه مرغ های خانگی و صنعتی

تحقیق زمینه ای
مرغ‌ها موجودات کنجکاو و بسیار جالبی هستند. آنها قادرند موضوعات ذهنی پیشرفته را بفهمند و از تجربه‌های هم نوعان خود بیاموزند. آنها حتی دارای دانش فرهنگی هستند وآن را به نسل‌های بعد منتقل می‌کنند. آنها قادرند به دلایل منطقی خواسته‌های خود را کنترل کنند. مرغ‌ها روابط علت-معلول را خوب می‌فهمند و می‌توانند وجود چیزی را که پنهان شده است درک کنند. این قابلیت حتی در کودکان کوچک وجود ندارد. هر کس مدتی با مرغ‌ها سر و کار داشته است، به خوبی می‌داند که مرغ‌ها نیز مانند سگ‌ها، گربه‌ها و انسان‌ها شخصیت‌های متفاوت دارند. برخی از آنها شجاع، بی‌باک و اجتماعی هستند در حالی که برخی دیگر خجالتی و محتاط اند. برخی از مرغ‌ها از حضور انسان‌ها در کنار خود لذت می‌برند، در حالی که برخی دیگر گوشه‌گیر، خجالتی یا حتی ستیزه‌جو هستند. هر مرغ شخصیت منحصر به فردی دارد.

مرغ‌ها از کجا می‌آیند؟
مرغ‌هایی که امروزه برای تولید تخم و گوشت پرورش داده می‌شوند، از بستگان نزدیک مرغ سرخ جنگلی) هستند که احتمالاً حدود ۴۰۰۰ سال پیش توسط بشر اهلی شدند. 
مرغ‌ها موجودات اجتماعی باهوش و خوش‌حافظه
در محیط‌های طبیعی، مرغ‌ها ساختارهای اجتماعی پیچیده‌ای تشکیل می‌دهند. این ساختارهای اجتماعی با نام "ترتیب نوک زدن" شناخته شده‌اند. هر مرغ نه تنها جایگاه خود را در این سلسله مراتب می‌شناسد و مطابق آن عمل می‌کند، بلکه قیافه و جایگاه بیشتر از ۱۰۰ مرغ دیگر را به خاطر می‌سپارد.در طبیعت، مرغ‌ها بیشتر عمر خود را در گروه می‌گذرانند. آنها از کاوش زمین برای پیدا کردن غذا، گرفتن حمام گرد و خاک و بیتوته کردن دسته‌جمعی روی درختان لذّت می‌برند. مرغ‌های مادر، به دقت از فرزندان خود مراقبت می‌کنند.
آنها، پنج بار در ساعت تخم‌های خود را می‌چرخانند تا آنها را گرم نگه دارند و برای آنکه در محلی امن تخم بگذارند، حاضرند روزهای متوالی از خوردن غذا و آب صرفنظر کنند. آنها آسایش خود را فدای امنیت فرزندان خود می‌کنند.
علاوه بر وابستگی به فرزندان، مرغ‌ها با اعضاء گروه خود نیز روابط دوستانه و صمیمانه دارند و از بودن در کنار آنها لذّت می‌برند.مرغ‌ها با استفاده از روش‌های پیچیده که انسان‌شناسان آن را فرهنگ می‌نامند، با هم ارتباط دارند. برای نمونه، دانشمندان نشان دادند که مرغ‌ها از شکست و پیروزی همدیگر درس می‌گیرند. در یک آزمایش، دانشمندان به گروهی از مرغ‌ها آموزش دادند که با نوک زدن به دکمه‌های قرمز و سبز به دفعات مشخص، به عنوان جایزه غذا بگیرند. هنگامی که یک گروه جدید از مرغ‌ها به گروه وارد شدند، تنها با مشاهدۀ مرغ‌های کارآزموده در مدت بسیار کمی نحوۀ کار با دکمه‌ها را فرا گرفتند.

مرغ‌ها، حیوانات خوش‌فکر و باهوش
در یک آزمایش که برای محک زدن قابلیت درک روابط علت-معلول در مرغ‌ها انجام شد، محققان دو نوع غذا در اختیار تعدادی مرغ زخمی قرار دادند: غذای معمولی و غذای حاوی مسّکن. پس از مدت کوتاهی مرغ‌ها به این نتیجه رسیدند که غذای حاوی مسّکن حالشان را بهتر می‌کند و آن را به غذای معمولی ترجیح دادند. این نشان می‌دهد که مرغ‌ها روابط علت-معلول را به خوبی درک می‌کنند و بهترین تصمیم را می‌گیرند.
انتقال دانش به نسل‌های بعد
محققان نشان دادند که مرغ‌ها دانش فرهنگی خود را نسل به نسل منتقل می‌کنند. مثلاً در یک آزمایش دانشمندان دو نوع دانه با رنگ‌های زرد و آبی در اختیار مرغ‌های یک مزرعه قرار دادند. دانه‌های آبی رنگ شامل مواد شیمیایی بودند که اگر چه خطر جدی برای سلامتی مرغ‌ها نداشتند ولی باعث می‌شدند احساس ناخوشی به مرغ‌ها دست دهد. مرغ‌ها پس از مدت کوتاهی از خوردن دانه‌های آبی صرفنظر کردند.
بعد از مدتی هنگامی که مرغ‌ها جوجه دار شدند، محققان همان دانه‌های آبی رنگ را در سطح مزرعه پاشیدند و مشاهده کردند که مرغ‌های مادر جوجه‌های خود را از خوردن دانه‌های آبی باز می‌دارند.
آینده‌نگری و خود کنترلی
یکی از آزمایشاتی که برای تست آینده‌نگری در مرغ‌ها ترتیب داده شد به این شرح بود: مرغ‌ها دو گزینه داشتند. آنها می‌توانستند دکمه‌ای را فشار دهند و به عنوان جایزه مقدار کمی غذا دریافت کنند یا به مدت 22 ثانیه صبر کنند و سپس دکمه را فشار دهند و به عنوان جایزه غذای زیادی دریافت کنند. ۹۰ درصد مرغ‌های شرکت داده شده در این آزمایش ترجیح می‌دادند خود را برای 22 ثانیه کنترل کنند تا جایزۀ بزرگ‌تری بگیرند.

پرندگان کوچک، شخصیت‌های بزرگ
مرغ‌ها نیز مانند همۀ حیوانات دیگر خانوادۀ خود را دوست دارند و برای زندگی خود و خانوادۀ خود ارزش قائل‌اند. طبیعت اجتماعی مرغ‌ها باعث می‌شود آنها همیشه از همنشینی با خانواده و مرغ‌های دیگر گروه لذت ببرند. در طبیعت، مرغ‌ها بیشتر عمر خود را در گروه می‌گذرانند. آنها از کاوش زمین برای پیدا کردن غذا، گرفتن حمام گرد و خاک و بیتوته کردن دسته‌جمعی روی درختان لذت می‌برند. مرغ‌های مادر، به دقت از فرزندان خود مراقبت می‌کنند. مرغ‌های مادر، پنج بار در ساعت تخم‌های خود را می‌چرخانند تا آنها را گرم نگه دارند و برای آنکه در محلی امن تخم بگذارند، حاضرند روزهای متوالی از خوردن غذا و آب صرفنظر کنند. آنها آسایش خود را فدای امنیت فرزندان خود می‌کنند.
علاوه بر وابستگی به فرزندان، مرغ‌ها با بعضی از اعضاء گروه خود روابط دوستانه و صمیمانه ایجاد می‌کنند و از بودن در کنار آنها لذت می‌برند.
طول عمر طبیعی مرغ‌ها
طول عمر طبیعی مرغ‌ها بسته به نژاد بین ۶ تا ۱۰ سال است. 
زندگی مرغ‌ها در مزارع صنعتی
جوجه‌هایی که در مزارع صنعتی از تخم بیرون می‌آیند هرگز والدین خود را نمی‌بینند همانطور که والدین آنها هرگز همدیگر را ندیده‌اند. این مرغ‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: مرغ‌های تخم‌گذار و مرغ‌های به اصطلاح «گوشتی».
مرغ‌های تخم‌گذار
مرغ‌های تخم‌گذار به نژادهایی از مرغ گفته می‌شود که برای تولید تخم‌ پرورش داده می‌شوند یعنی ژن‌های آنها را طوری دستکاری کرده‌اند که هر سال تعداد زیادی تخم بگذارند.
بر مرغ‌های تخم‌گذار در مرغداری‌های صنعتی چه می‌گذرد؟
۱-به دنیا آمدن:
زندگی یک مرغ تخم‌گذار، در ماشین جوجه‌کشی آغاز می‌شود. در واقع، هر از چند گاهی مرغ‌های تخم‌گذار را با تلقیح مصنوعی باردار می‌کنند و تخم‌های نطفه‌دار آنها را جمع می‌کنند و به ماشین‌های جوجه‌کشی در مراکز تولید «مرغ تخم‌گذار» منتقل می‌کنند تا مرغ‌های تخم‌گذار جدید به بازار ارائه کنند! 
۲-کشته شدن جوجه‌های نر:
جوجه‌های جدا شده از پوسته، بر روی نقاله‌ای قرار می‌گیرند و به مرحلهٔ بعدی هدایت می‌شوند، مرحله‌ای که کمتر مصرف کننده‌ای در مورد آن چیزی می‌داند: جوجه‌های نر نمی‌توانند تخم بگذارند و چون از نژاد تخم‌گذار هستند به سرعتِ مرغ‌های گوشتی وزن اضافه نمی‌کنند و پروار کردن آنها نیاز به هزینه و وقت بیشتری دارد. به همین دلیل بزرگ کردن این جوجه‌ها «اقتصادی» نیست و باید نابود شوند. 
۳-انتقال به تولیدی‌های تخم‌مرغ: 
جوجه‌های ماده واکسینه می‌شوند، داخل صندوق‌ها ریخته می‌شوند و سپس به مراکز نگهداری از مرغ‌های تخم‌گذار یا تولیدی‌های تخم‌مرغ فرستاده می‌شوند. اصطبل‌هایی بسیار شلوغ...
۴-بریده شدن نوک
زندگی مرغ‌های پرورشی حتی ذره‌ای با آنچه طبیعت برای یک مرغ در نظر گرفته است سازگاری ندارد. این مرغ‌ها نه تنها از انجام ساده‌ترین کارها مانند جستجو برای غذا در خاک یا بیتوته کردن که یک مرغ در طبیعت انجام می‌دهد و از آنها لذّت می‌برد محروم هستند، بلکه در قفس‌ها یا اصطبل‌های پرازدحام حتی امکان راه رفتن، باز کردن یا تکان دادن بال‌ها را هم ندارند. این حیوانات حتی از نور طبیعی و هوای آزاد هم بهره‌ای نمی‌برند. تمام این حیوانات به شدت افسرده و مضطرب هستند و از روی خشم مرتب به همدیگر نوک می‌زنند و همدیگر را زخمی می‌کنند. برای کم کردن تلفات ناشی از این نوک زدن‌ها، چند روز پس از به دنیا آمدن جوجه‌ها، قسمتی از نوک آنها با استفاده از یک دستگاه که تیغه‌ای داغ دارد چیده می‌شود. با توجه به اینکه نوک مرغ‌ها دارای پایانه‌های عصبی و رگ است، این کار باعث درد فراوان می‌شود و گاهی مرغ‌ها تا آخر عمر از پی‌آمدهای آن رنج می‌کشند.  چون جوجه‌های گوشتی، در چند هفتگی به کشتارگاه فرستاده می‌شوند، قبل از آنکه نوک آنها ترمیم شود کشته می‌شوند ولی در مورد مرغ‌های تخم‌گذار که عمر طولانی‌تری دارند، عمل چیدن نوک بین هفتۀ دوازدهم و پانزدهم زندگی مرغ‌ها تکرار می‌شود.
۵-بلوغ و تخم‌گذاری
مرغ‌ها بسته به نژاد در سن ۴ تا ۶ ماهگی به بلوغ می‌رسند و شروع به تخم‌گذاری می‌کنند ولی تخم‌گذاری این مرغ‌ها با تخم‌گذاری بستگان آنها که در جنگل ساکن‌اند  بسیار متفاوت است. این مرغ‌ها طوری به اصطلاح «اصلاح نژادی» شده‌اند که در سال بین ۲۵۰ تا ۳۰۰ عدد تخم می‌گذارند. وقتی این تعداد را با حداکثر ۲۰ عدد تخمی که خواهرانشان سالانه در طبیعت می‌گذارند مقایسه کنیم، شاید بتوانیم تا حدودی درک کنیم بر این حیوانات نگون‌بخت چه می‌گذرد. حتی تا سال‌های ۱۹۲۰، یک مرغ  پرورشی سالانه بین ۸۰ تا ۱۵۰ عدد تخم می‌گذاشت. در فاصلهٔ تنها یک قرن تعداد تخم‌ها به دو یا سه برابر رسیده است. آنها حدود یک سال این تعداد تخم را می‌گذارند و در این فاصله معمولاً در قفس‌های ۶  تا ۲۰ تایی نگهداری می‌شوند. آنها نه‌تنها جای کافی برای راه رفتن ندارند بلکه حتی نمی‌توانند بال‌های خود را باز کنند. در صورتی که این مرغ‌ها در قفس‌ها نگهداری شوند، پاهای آنها در نتیجهٔ ایستادن مداوم بر روی سیم‌ها و میله‌ها زخمی می‌شود و آنها باید تا روزی که به کشتارگاه فرستاده می‌شوند، روی همین زخم‌ها و همین میله‌ها بایستند. 
۶-پایان مرغ‌های تخم‌گذار:
پس از یک سال تخم‌گذاری، استخوان‌های مرغ‌ها به دلیل دفع کلسیم برای تولید آن همه تخم‌ به شدت تحلیل می‌روند و آنها به سختی می‌توانند روی پای خود بایستند. از طرف دیگر، تعداد و کیفیت تخم‌ها مرتب کاهش پیدا می‌کند. در این مرحله معمولاً آنها را به کشتارگاه می‌فرستند ولی بسته به استراتژی مرغداری، ممکن است از روشی به نام «پَرریزی اجباری» استفاده کنند و آنها را برای یک دورهٔ تخم‌گذاری دیگر «بازیافت» کنند. اما «پرریزی اجباری» چیست؟ مرغ‌هایی که در شرایط طبیعی زندگی می‌کنند معمولاً در فصل سرما پرهایشان را از دست می‌دهند و پرهای جدید در می‌آورند. در این فاصله، آنها تخمی نمی‌گذارند و بدن آنها روی گرم ماندن و رشد پرهای جدید تمرکز می‌کند. این سبب می‌شود که نیروی زاد و ولد آنها بازیافت شود و پس از دورهٔ پرریزی آنها تخم بیشتری بگذارند. در مرغداری‌های صنعتی این پرریزی اتفاق نمی‌افتد چون اصولاً در مرغداری‌های صنعتی  نور و سرما و گرما و تابستان و زمستانی وجود ندارد. به همین دلیل، مرغداران برای ایجاد یک پرریزی اجباری به روش غیر انسانی دیگری رو می‌آورند. آنها به مدت ۵ تا ۱۴ روز به مرغ‌ها غذا نمی‌دهند و حتی دسترسی به آب را محدود می‌کنند. در این مدت تمام پرهای مرغ‌ها می‌ریزد و تعدادی از مرغ‌ها می‌میرند ولی مرغ‌هایی که زنده می‌مانند برای مدتی دوباره تخم نسبتاً زیاد (نه به اندازهٔ سابق) و باکیفیت می‌گذارند. برخی از مرغداران عمل «پرریزی اجباری» را برای دو تا سه بار تکرار می‌کنند. کسانی که در تولیدی‌های تخم‌مرغ در ایران کار کرده‌اند خوب می‌دانند که این روش از دهه‌ها پیش تا چه اندازه در میان مرغداران ایرانی محبوب و رایج بوده است.
مرغ‌های گوشتی
مرغ‌های گوشتی به نژادهایی از مرغ‌های پرورشی گفته می‌شود که بسیار سریع وزن اضافه می‌کنند. این مرغ‌ها هم مانند مرغ‌های تخم‌گذار در ماشین جوجه‌کشی چشم به دنیای تاریکشان باز می‌کنند. آنها واکسینه می‌شوند و به مراکز پرورش گوشت منتقل می‌شوند، اصطبل‌هایی بسیار شلوغ به دور از نور آفتاب و هوای آزاد و خاک و هر چیزی که رنگی از طبیعت داشته باشد. در بیشتر تولیدی‌ها نوک مرغ‌های گوشتی نیز در روزهای اول پس از تولد چیده می‌شود.این مرغ‌ها باید بخورند و بخورند و بخورند و وزن اضافه کنند. آنها حتی از نعمت تاریکی و خوابیدن محروم هستند.

کشتار مرغ‌ها
مرغ‌های تخم گذار پس از کم شدن تعداد تخم‌ها (معمولاً ۱۸ ماهگی) و مرغ‌های گوشتی در حدود ۴۲ روزگی در صندوق‌های کوچک روی هم تل‌انبار شده، در کامیون‌ها بار می‌شوند  تا راهی کشتارگاه شوند. در بسیاری از کشورها قانونی برای این کامیون‌ها وجود ندارد. شرایط دما و تهویۀ مطبوع در این کامیون‌ها بسیار بد است. در فصول و مکان‌های بسیار سرد مرغ‌ها غالباً یخ زده به کشتارگاه می‌رسند و در فصول گرم تعداد زیادی از آنها بر اثر کمبود هوا و گرمازدگی در راه می‌میرند. بر اثر خشونت کارکنان در زمان حمل و نقل مرغ‌ها، بیشتر مرغ‌ها، با پر و بال شکسته به آخرین مرحلۀ تراژدی زندگی خود وارد می‌شوند.