دانلود پاور پوینت ابن خلدون و نظریات وی

عبد الرحمن بن محمد بن خلدون الحضرمي (732-   808هجری) مؤرخ ويعتبر مؤسس علم الإجتماع الحديث ترك تراثا ما زال تأثيره ممتدا حتى اليوم. توفى ابن خلدون في مصر عام 808 وتم دفنه قرب باب النصر بشمال القاهرة.  ابن خلدون از نوابغ قرن هشتم هجری می باشد و به حق می توان وی را پدر علم جامعه شناسی و فلسفه تاریخ شمرد . او 500 سال پیش از اگوست کنت از علم اجتماع سخن راند و با شیوه ای نو به تاریخ نگریست و تلاش نمود مانند هر علم دیگری قواعد حاکم بر اجتماع و تاریخ را کشف نماید.اواز شیوه تاریخ نگاری صرف و نپرداختن به صدق و کذب اخبار و علل وقایع بشدت انتقاد نمود و خود ریشه و علل حوادث و تکرار آنها در تاریخ را عمیقا مورد مطالعه و تحقیق قرار داد چنانچه تحقیقات و تفکرات وی  وی مورد تحسین دانشمندان جامعه شناسی و تاریخ سرتاسر جهان قرار گرفت.

 

ابوزید عبدالرحمن بن محمد بن خلدون حَضرَمی  در سال 732 ه. ق. در تونس بدنیا آمد اجداد او منتسب به یکی از قبایل یمنی بودند. این خانواده در هنگام فتح اسپانیا وارد آن سرزمین شدند و در اداره آنجا نقش بسزایی را بعهده داشتند پس از نا آرامیهای این سرزمین و تهدیدات مسیحیان راهی آفریقا شدند و درتونس ساکن گردیدند. ابن خلدون ادبیات و علوم عصر خویش را نزد پدرش و دیگر اساتید مسلمان اسپانیولی و آفریقای شمالی که در زادگاه او بودند آغاز کرد. وي پس از تكميل تحصيلات در آفريقيه (تونس) به مغرب (مراكش) وسپس الجزاير رفت.

دوباره به مغرب بازگشت وپس از آن كه اطلاعات مفيدي درباره‌ي كشورهاي شمال آفريقا  به دست آورد، در سال 764 به آندلس (اسپانياي امروز) رفت و در غرناطه (گرانادا) به حضور سلطان، محمد پنجم، رسيد.

ابن‌خلدون پس از دو سال به شمال آفريقا بازگشت. او در هر يك از كشورهاي مغرب بزرگ عربي (تونس ، الجزيره و مراكش) كه مي‌رفت به علت كثرت معلوماتي كه در زمينه فقه و علوم ديگر داشت، مورد اهمیت قرار می گرفت و بر صدر مي‌نشست. او مدت‌ها در تونس و شهر فاس در مراكش به وزارت اميران محلي مشغول بود و نيز ، بارها از جانب اميران شمال افريقا در تونس، مغرب و الجزاير به سمت قاضي القضاتي رسيد. با اين حال در زماني كه در وهران الجزاير به سر مي برد مورد خشم سلطان قرار گرفت و مدت 4 سال در قلعه ابن سلامه زنداني شد. او در زندان ، به نوشتن كتاب معروف تاريخ خود به نام كتاب "العبر و ديوان المبتدا و الخبر في ايام العرب و العجم و البربر و من عاصرهم من ذوي السلطان الاكبر" مشغول شد و پس از آزادي از زندان به نوشتن آن ادامه داد تا آن كه كتاب را به پايان رساند. مقدمه‌ي اين كتاب كه اكنون با عنوان مقدمه‌ي ابن‌خلدون شهرت دارد خود شاهكاري بزرگ در فلسفه تاريخ و جامعه شناسي به شمار مي‌آيد.