دانلود طرح جابر تلسکوپ

کاربر عزیز ما دانلود طرح جابر  با موضوع تلسکوپ+دفتر کارنما را به شما پیشنهاد میدهیم. شما میتوانید  با اطمینان  این طرح جابر تلسکوپ را با توضیحات کامل  و عکس های متنوع و با کیفیت از سایت ما دانلود کنید. لازم به ذکر است که این  فایل طرح جابر قابل ویرایش و در قالب word  و pdf و با قیمت بسیار مناسب در دسترس شما عزیزان قرار گرفته است.

• طرح جابربن حیان تلسکوپ شامل محتوای: عنوان فانتزی و خلاقانه  ،مسئله ، تحقیق زمینه ای یا متن ،نمودار ویژه طرح  طبقه بندی ، نتیجه گیری ، منابع معتبر، سپاسگزاری، دفتر کارنما پرشده و تکمیل شده ، عکس های مرتبط ، تابلو نمایش کارتون پلاست ، حاشیه های زیبا ، سرتیتر ها ، مطالب مفید و کامل و...
  این مستندات عنوان شده بر طبق آخرین بخش نامه طرح جابر می باشد، فونت متن و تیتر و اندازه رعایت شده .
  عکس های با کیفیت مرتبط طرح تلسکوپ جابربن حیان  ,مطالب علمی آموزشی مرتبط با تلسکوپ.
  حاشیه و غالب حرفه ای مرتبط با تلسکوپ,مناسب برای جشنواره جابربن حیان و موفق شدن و مقام آوردن شما در سطح منطقه و استان

قسمتی کوچکی از این مجموعه برای شما ارائه می دهیم :

تحقیق زمینه ای : تعریف:
از دیروباز تا کنون ترازو در زندگی  بشر نقش بسیار عمده ایی داشته است و همیشه مورد نیاز انسان بوده و برای مصارف مختلف بشر از ترازو استفاده کرده است . امروزه ترازو در بیشتر امور صنعتی کاربرد فراوان دارد و تقریبا هر کاری امروزه مستلزم استفاده از ترازو است .همان طور که میدانیم ترازو یک ابزار اندازه گیری است و برای اندازه گرفتن وزن اجسام و مایعات به کار می رود .تنوع در ترازو بسیار زیاد است و ترازو امروزه در انواع و مدل های مختلف وجود دارد که هر کدام از انواع ترازو متناسب با کاربردی که دارد برای کار مورد نیاز مورد استفاده قرار می گیرد.... ادامه  مطالب پس از خرید طرح قابل مشاهده خواهد بود.

تحقیق زمینه ای

تلسکوپ چیست و چگونه کار می‌کند

مهم‌ترین بخش تلسکوپ، عدسی یا آینه منحنی و صیقلی آن است که نور دریافتی از شیء موردنظر را در یک نقطه متمرکز می‌کند. بعضی از تلسکوپ‌ها برای متمرکز کردن نور از عدسی و برخی دیگر از آینه بهره می‌برند. اما هر دو آن‌ها هدف یکسانی دارند. آن‌ها نور دریافتی از شیء را در نقطه‌ای موسوم به نقطه کانونی متمرکز می‌کنند تا ما بتوانیم آن‌ شیء را بزرگ‌تر ببینیم و جزییات آن‌را تشخیص دهیم. علم گردآوری نور با کمک آینه یا عدسی را علم نورشناسی (optics) می‌نامند. هرچه آینه یا عدسی بزرگ‌تر باشد، نور بیشتری جمع‌آوری می‌کند و درنتیجه تصویر بزرگ‌تر و واضح‌تری تشکیل می‌دهد. ظاهرا اولین تلسکوپ را شخصی موسوم به هانس لیپرشی در سال ۱۶۰۸ طراحی کرد. از آن زمان تاکنون تلسکوپ‌ها بزرگتر و باکیفیت‌تر شده‌اند.

انواع تلسکوپ

تلسکوپ‌ها براساس ویژگی‌های مختلفی دسته‌بندی می‌شوند. مثلا تلسکوپ‌ها را بر اساس محل جای‌گیری‌شان می‌توان به دو نوع زمینی و فضایی تقسیم کرد. خود تلسکوپ‌های زمینی و فضایی نیز از نظر ساختار داخلی انواع مختلفی دارند. مثلا تلسکوپ‌های زمینی قدیمی ابتدا شکستی یا اصطلاحا انکساری بودند، اما تلسکوپ‌های پیشرفته امروزی اعم از زمینی و فضایی عمدتا بازتابی (انعکاسی) هستند. ضمنا تلسکوپ‌ها براساس نوع نوری که جذب می‌کنند نیز به گونه‌های مختلفی تقسیم می‌شوند. برای مثال، تلسکوپ فضایی جیمز وب نوعی تلسکوپ‌ فروسرخ است، یعنی فقط طول‌موج‌های فروسرخِ طیف الکترومغناطیسی را جذب می‌کند. تلسکوپ‌های رادیویی یا اصطلاحا رادیوتلسکوپ‌ها نوع خاص دیگری از تلسکوپ‌ هستند که بعضی از اجرام آسمانی مثل تپ‌اخترها را از روی امواج رادیویی‌شان شناسایی می‌کنند. در این مطلب تنها به برخی از انواع تلسکوپ‌ و ویژگی‌های‌شان اشاره می‌کنیم.

تلسکوپ شکستی (انکساری) چیست و چگونه کار می‌کند

شواهد تاریخی نشان می‌دهند که مسلمانان در سال ۶۰۰ پس از میلاد حضرت مسیح علیه‌السلام از عدسی استفاده می‌کرده‌اند. اما دقیقا مشخص نیست که تلسکوپ‌های شکستی (عدسی‌دار) را نخستین بار چه زمانی ساختند. در دوران جدید، لئونارد دیجس (Leonrd Digges) ریاضی‌دان، نخستین کسی بود که در یکی از سال‌های ۱۵۴۰ تا ۱۵۵۳ نوعی تلسکوپ شکستی ساخت تا برای نقشه‌برداری از زمین از آن بهره ببرد. ضمنا دیجس یا شاید پسر اخترشناس او توماس دیجس، نخستین بار تلسکوپ شکستی را به‌سوی آسمان گرفتند تا اجرام سماوی را با آن ببینند. اما تلسکوپ آن‌ها چندان شهرتی نیافت تا این‌که در سال ۱۶۰۸ نورشناسی موسوم به هانس لیپرشی (Hans Lippershey یا Lipperhey) ساخت و فروش تلسکوپ را آغاز کرد. ریاضی‌دان دیگری با نام توماس هاریوت (Thoams Harriot) اولین کسی بود که در سال ۱۶۰۹ و چند ماه پیش از گالیله، جزییات ماه را با استفاده از یک تلسکوپ نجومی مطالعه کرد.

اولین تلسکوپ‌های شکستی دو عدسی یا لنز داشتند که با فاصله کمی از هم درون لوله‌ای سربسته‌ جای می‌گرفتند. عدسی بزرگتر را عدسی اولیه می‌گویند و عدسی دوم یا کوچکتر، چشمی نام دارد. این‌دو عدسی پرتوهای نور را در یک نقطه موسوم به نقطه کانونی (focal point) متمرکز می‌کنند تا تصویر واضح و بزرگ‌تری از شیء موردنظر تشکیل دهند.

عدسی چون از جنس شیشه و شفاف است، نور را از خود عبور می‌دهد و سپس متمرکز می‌کند. چگالی شیشه از چگالی هوا بیشتر است، لذا وقتی نور از شیشه عبور می‌کند، از مسیر اولیه خود منحرف و در جهات مختلف تجزیه می‌شود یا اصطلاحا می‌شکند. این پدیده را شکست نور (refraction) می‌نامند. شکل عدسی‌ باید طوری باشد که بتواند تمام پرتوهای نور را در یک نقطه واحد متمرکز یا اصطلاحا همگرا کند.

مشکل کج‌نمایی یا اعوجاج

امروزه می‌دانیم که یک عدسی به‌تنهایی نمی‌تواند تمام پرتوهای واصله از یک شیء را در یک نقطه متمرکز کند و به‌همین علت مشکلی در تصویر ایجاد می‌شود که به‌آن اعوجاج یا کج‌نمایی (aberration) می‌گویند. اعوجاج یا کج‌نمایی انواع مختلفی دارد که دو نوع اصلی آن عبارتند از:

   کج‌نمایی رنگی (chromatic aberration)

   کج‌نمایی کروی (spherical aberration)

اعوجاج یا کج‌نمایی از هر نوع که باشد شکل اجسام را غیرواقعی نشان می‌دهد. کج‌نمایی رنگی زمانی اتفاق می‌افتد که رنگ‌های مختلف پرتوهای نور ضمن عبور از عدسی، همگی به یک میزان خم نشوند و همگی در یک نقطه واحد متمرکز نشوند. کج‌نمایی رنگی در اطراف تصویر حاشیه‌های رنگی ایجاد می‌کند.

اما کج‌نمایی کروی در اثر شکل عدسی رخ می‌دهد. عدسی، قطعه شیشه‌ای است که هر دو سویش به‌شکل گنبد یا نیم‌کره تراش خورده است. نیم‌کره برای متمرکز کردن نور در یک نقطه واحد شکل ایده‌آلی نیست اما چون تراشیدن و صیقل دادن شیشه به‌شکل گنبد آسان‌تر است به‌ناچار عدسی را بدین شکل می‌سازند. کج‌نمایی کروی تصاویر را تار نشان می‌دهد.

تلسکوپ‌های شکستی امروزی چندین عدسی (لنز) دارند. این عدسی‌ها طوری طراحی شده‌ و کنار هم چیده می‌‌شوند که کج‌نمایی را تا جای ممکن کاهش دهند.

انواع تلسکوپ: تلسکوپ‌ بازتابی چیست و چگونه کار می‌کند

گفتیم که تلسکوپ‌های شکستی (انکساری) برای بزرگنمایی تصویر از عدسی بهره می‌بردند. اما نوع دیگری از تلسکوپ‌ها موسوم به تلسکوپ‌های بازتابی یا انعکاسی (reflective telescop) برای بزرگنمایی تصویر از آینه استفاده می‌کنند. آینه نسبت به عدسی شیشه‌ای چند مزیت دارد:

   ساخت آینه آسان‌تر و کم‌هزینه‌تر است

   آینه در مقایسه با عدسی کج‌نمایی کمتری دارد

   آینه اصلی را می‌توان از زیر تلسکوپ نیز محکم کرد.

امروزه تلسکوپ‌های بازتابی از توانمندترین ابزارهای رصد آسمان به شمار می‌روند.

اولین تلسکوپ بازتابی را لئونارد دیجس ریاضی‌دان در یکی از سال‌های ۱۵۴۰ تا ۱۵۵۳ ساخت. در سال ۱۵۷۶ پسر او توماس که ستاره‌شناس بود، کوشید با کمک تلسکوپ مذکور، دیدگاه خویش مبنی بر بی‌نهایت بودن کیهان را ثابت کند. پس از آن‌ها حدود ۱۰۰ سال طول کشید تا تلسکوپ‌های بازتابی رایج شوند. در سال ۱۶۶۳ جیمز گریگوری ریاضی‌دادن و اخترشناس کتابی با نام Optima Promota منتشر کرد و در آن طرح تلسکوپ بازتابی کوچک و جدیدی را ارائه داد. روبرت هوک (Robert Hooke) فیزیکدان چند سال بعد از انتشار آن کتاب و کمی پیش از آن‌که نیوتن نیز اولین تلسکوپ خود را در سال ۱۶۶۸ بسازد، اولین نمونه از چنین تلسکوپی را ساخت.

تلسکوپ بازتابی نیوتنی و کاسگرین

اصول کار تلسکوپ نیوتن بسیار ساده بود و هنوز هم در تلسکوپ‌های امروزی از همان اصول استفاده می‌شود. تلسکوپ بازتابی نیوتنی دو آینه دارد: آینه بزرگ اولیه و آینه کوچک ثانویه.

آینه اولیه و بزرگ که به‌شکل سهمی یعنی شبیه بشقاب است، نوری را که از شیء موردنظر به تلسکوپ می‌رسد جمع می‌کند. آینه ثانویه که مسطح و کوچکتر است، نسبت به روزنه چشمی تلسکوپ، شیب دارد تا بتواند نور را به چشم رصدگر منعکس کند. چشمی تلسکوپ‌های نیوتنی، زیر آن‌ها است.

در سال ۱۶۷۲ کشیش و آموزگاری موسوم به لورانت کاسگرین (Laurent Cassegrain) تلسکوپ بازتابی جدیدی اختراع کرد و طرز کار آن‌را در دست‌نوشته‌هایش توضیح داد. تلسکوپ کاسگرین یک آینه اصلی یا اولیه بشقابی یا اصطلاحا سهمی‌شکل دارد که نور شیء موردنظر را جذب و جمع‌آوری می‌کند. آینه ثانویه و کوچکتر که درست روبه‌روی آینه اصلی است، نور جمع‌آوری شده توسط آینه اصلی را به‌سمت روزنه چشمی که درست در مرکز آینه اصلی تعبیه شده است، منعکس می‌کند. یعنی چشمی تلسکوپ‌های کاسگرین، پشت آن‌ها است. تلسکوپ کاسگرین مزیت مهمی دارد: طراحی آن جمع‌وجور است و لذا به‌راحتی جابه‌جا می‌شود و ضمنا می‌توان تجهیزات سنگنین‌تری را به پایه آن متصل کرد. امروزه تلسکوپ کاسگرین پرکاربردترین نوع تلسکوپ است.

سایر انواع تلسکوپ: زمینی و فضایی

یکی از مهم‌ترین شاخص‌های دسته‌بندی تلسکوپ‌ها محل استقرار آن‌هاست. براین اساس تلسکوپ‌ها را می‌توان به دو دسته کلی زمینی و فضایی تقسیم کرد که هر یک از آن‌ها نیز انواع مختلفی دارند.

   تلسکوپ زمینی

   تلسکوپ فضایی

در ادامه، این دو نوع تلسکوپ کمی بیشتر توضیح داده می‌شوند.

تلسکوپ زمینی

بیشتر تلسکوپ‌های فعلی زمینی هستند، یعنی روی زمین جای می‌گیرند و اخترشناسان با استفاده از آنها اجرام آسمانی را از روی زمین رصد می‌کنند. تلسکوپ‌های زمینی در مقایسه با تلسکوپ‌های فضایی ارزان‌ترند و ساخت و تعمیرشان نیز آسان‌تر است اما معایبی هم دارند. مهم‌ترین ضعف تلسکوپ‌های زمینی این است که اجرام آسمانی را از ورای جو زمین رصد می‌کنند. هواکره یا جو زمین همیشه شرایط مساعدی ندارد. مثلا وقتی هوا ابری است، با تلسکوپ‌های عادی زمینی نمی‌توان چیزی را رصد کرد. در روشنایی روز نیز دیدن ستاره‌ها با تلسکوپ‌های عادی غیرممکن است.

ضمنا برخی از اجرام آسمانی به جای نور مرئی، امواج دیگری مثل پرتو گاما، پرتو ایکس، نور فروسرخ یا امواج رادیویی منتشر می‌کنند. اما هوایی که زمین را احاطه کرده است، راه این پرتوها را سد می‌کند و اجازه نمی‌دهد تا آن‌ها به زمین برسند. یعنی حتی اگر تلسکوپ زمینی خوبی داشته باشید و شرایط جوی هم مساعد باشد، باز برخی از اجرام خاص را نمی‌توانید ببینید. به همین علت، آن بخش از نورهای طیف الکترومغناطیسی را که می‌توانند از جو زمین عبور کنند، پنجره‌های جوی (atmospheric windows) می‌نامیم. آن‌ها بخش‌هایی از طیف الکترومغناطیسی هستند که میزان مسدود شدن‌شان تقریبا ۰ درصد است، یعنی تقریبا تمام‌شان از جو زمین عبور می‌کند و در زمین قابل دریافت هستند.

تلسکوپ فضایی

بعضی از ضعف‌های تلسکوپ‌های زمینی سبب شد تلسکوپ‌های فضایی طراحی و ساخته شوند. تلسکوپ‌های فضایی چون بیرون از جو زمین کار می‌کنند، دیگر با موانع جوی روبه‌رو نیستند. هوای موجود در جو زمین بخشی از نور را تجزیه و بخشی از آن‌را منعکس می‌کند و نهایتا تنها بخشی از نور به زمین می‌رسد. پس ما تمام پرتوهایی را که از یک جرم آسمانی منتشر می‌شود، دریافت نمی‌کنیم. به همین علت، تصاویر تلسکوپ‌های زمینی وضوح و دقت کمتری دارند و گاهی تار هستند.

ضمنا نورهای مصنوعی زمین نیز گاهی مزاحمت ایجاد می‌کنند. به همین علت، رصدخانه‌های بزرگ زمینی را جایی می‌سازند که حتی‌الامکان از منابع نور مصنوعی یا اصطلاحا از آلودگی‌های نوری دور باشند.

طراحی و ساخت تلسکوپ‌های فضایی فرآیند پیچیده‌ و پرهزینه‌ای دارد. بشر از دهه ۱۹۸۰ میلادی بدین‌سو به دانش و فناوری لازم برای ساخت تلسکوپ‌های فضایی دست یافته است. دو نمونه از پیشرفته‌ترین تلسکوپ‌های فضایی فعلی هابل نام دارد که کار خود را از سال ۱۹۹۰ میلادی آغاز و تاکنون بیش از یک میلیون تصویر به زمین مخابره کرده است.

از آن زمان به بعد تلسکوپ‌های فضایی دیگری نیز ساخته شدند. برخی از آن‌ها مثل تلسکوپ چاندرا، نه با نور مرئی بلکه با پرتوهایی مثل پرتو ایکس تصویر می‌گیرند که دریافت‌شان در زمین تقریبا غیرممکن است. تلسکوپ فرمی (Fermi) نیز با پرتو گاما تصویر می‌گیرد. تلسکوپ‌های دیگری نیز ساخته و به فضا پرتاب شدند که با ریزموج (مایکروویو) یا پرتو فروسرخ عکس می‌گیرند. این پرتوها با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند و لذا تصویربرداری با آن‌ها سبب شد تا چشم‌اندازهای نوینی از عالم به روی انسان گشوده شود. بزرگترین و تازه‌ترین تلسکوپ‌ فضایی جهان در حال حاضر، تلسکوپ فضایی جیمز وب است (James Webb Space telescope) که اوایل سال ۲۰۲۲ میلادی به فضا پرتاب شد.

نام برخی دیگر از تلسکوپ‌‌های فضایی

   تلسکوپ کپلر (Kepler): هزاران سیاره فراخورشیدی کشف کرد

   تلسکوپ اسپیتزر (Spitzer): اولین تصویر از یک سیاره فراخورشیدی را به زمین ارسال کرد