پيشواز نوروز

پيشواز نوروز از همان اوج سرما و خفتگي طبيعت و تاريكي زمستان شروع مي شود. در ايران زمين زمستان هنگام خمودگي است. روزهاي كوتاه شتابان است،‌ و شبهاي دراز را بايد با گردهم آيي و نشست هاي دوستانه و خانوادگي و گفتن افسانه ها كوتاه كرد.

براي كشاورزان و آبياران و باغداران و دامداران كه بدنه اصلي زندگي را در ايران تشكيل مي دهند زمستان فصل كم كاري است. از اين رو آنان بيشتر به كارهاي درون خانه مي پردازند.

زمستان، سرما ، باد سرد، تاريكي و خمودگي نمادهاي بيگاري، تنبلي، ستم و شكست هاي زندگي است. گفتارهايي مانند «پايان شب سيه سپيد است» يا «پشت زمستان، بهار است» و يا «زمستان مي رود و روسياهي به زغال مي ماند» نشانگر كوتاه عمري و گذرا بودن ظلم و سياهي است.